[vc_row][vc_column][vc_column_text]‘Net als koning Willem-Alexander ben ik geboren op 27 april. Maar, ik was eerder. Ik ben geboren in 1915 in Batavia, in Indië. Dat is nu Jakarta. Ik ben met mijn vier zussen en broer opgegroeid in Batavia. Mijn ouders waren volbloed Nederlands. Ik trouwde met een man die ook Nederlands was en ook een groot deel van zijn hele leven in Indië heeft gewoond. Al heeft hij zijn middelbare school en studie Pharmacie in Nederland gedaan.
We kregen drie kinderen, twee dochters en een zoon. Mijn man werkte voor het Koninklijk Nederlands-Indische leger als apotheker. Elke zes jaar gingen we – als we verlof hadden – naar Nederland. De reis naar Nederland duurde vier weken. Dat had zeker zijn charmes, vier weken heen, zes maanden verlof en vier weken terug.’
Soevereiniteitsoverdracht
‘De laatste keer, in 1949, liep het verlof anders. Het werd een verlof dat voorgoed zou duren. We kwamen in Nederland omdat de zussen van mijn man die in Curaçao leefden ook in Nederland zouden zijn. Eindelijk zouden we elkaar, na 13 jaar, weer zien. Maar we mochten na het verlof niet meer terugkeren. In de tussentijd was namelijk de soevereiniteitsoverdracht getekend. We waren niet meer welkom. Dat was erg moeilijk. We waren er opgegroeid en voelden er thuis! Ook hebben we het nodige meegemaakt in Indië gedurende de oorlog. Het kamp overleeft. En dan waren we niet meer welkom. Dat kwam hard aan.’
Allesbehalve gastvrij
‘De ontvangst in Nederland was allesbehalve gastvrij. We werden opgevangen in wat nu het Singer Museum in Laren is. Het was onvoorstelbaar koud. We woonden met het gezin in één grote, hoge atelier op het noorden.’ Haar man kon aan de slag bij de landmacht. In 1950 verhuisden we naar Amsterdam, naar een dienstwoning. ‘Het sneeuwde toen we verhuisden. Ook de woning in Amsterdam bleek moeilijk te verwarmen. Door de weeks ging het nog omdat de woning boven kantoren lag, boven het rijksmagazijn. In het weekend waren de kantoorruimten leeg en werd er niet gestookt. De keuken was de beste plek. Daar was het nog enigszins warm omdat daar werd gekookt. Mijn man ging in 1953 met pensioen. Uiteindelijk is het gezin naar Bussum verhuist. We waren zo blij dat we nu een woning hadden die we echt zelf hebben uitgezocht.’ Ze is heel wat keren verhuisd in haar leven. Ook in Indië is ze vaak verhuisd als haar man werd overgeplaatst.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]
LEES OOK
In gesprek met 100-jarigen in Nederland
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]
Mooie momenten
Haar man kon niet stil zitten. Snel had hij werk gevonden in een laboratorium waar dierenproeven werden gedaan. Hij nam een ratje mee naar huis. ‘Dat werd een echte huisvriend.’ Hij heeft daar 12 jaar gewerkt en ging toen opnieuw met pensioen. Niet lang daarna meldde haar man zich aan bij ‘Dienst over grenzen’ en werd hij uitgezonden naar Perzië, het huidige Iran. Daar kon hij aan de slag bij een Amerikaans zendingshospitaal. Hij sorteerde Amerikaanse medicijnen. ‘Mijn opleiding tot apotheker assistente kwam goed van pas. Ik hielp hem met het werk.’ De moslimcultuur kwam haar niet onbekend voor. ‘We hebben er mooie momenten beleefd.’ Ik vraag haar of ze het niet moeilijk vond om zich opnieuw aan te passen. ‘Ik deed het omdat mijn man daarheen ging.’ Na een stilte voegt ze toe en kijkt met een serieuze blik aan: ‘Ik heb het wel geleerd om me aan te passen.’
Noodlottig ongeluk
‘Mijn zoon Frans is in 1964 op 17-jarige leeftijd door een noodlottig auto-ongeluk is omgekomen. Behalve dochter Riet zat het hele gezin in de auto. ‘Ik was als enige op de begrafenis van mijn broer’, vertelt Riet. ‘De anderen lagen nog in het ziekenhuis.’ Mevrouw Tersteege vertelt dat haar man eigenlijk niet bij haar op de kamer mocht slapen maar zoveel stennis heeft geschopt dat het wel mocht. Deze tragische gebeurtenis heeft veel impact op het gezin. ‘De kracht van God heeft me in moeilijke tijden geholpen.’
Gang van zaken in de wereld
‘Haar man overleed toen hij 76 was. Ik had nooit gedacht dat ik zelf de 100 zou halen. Want die tropenjaren tellen dubbel.’ Sinds 2008 woont ze in het verzorgingshuis in Bussum. Als ik aanstip dat veel verzorgingshuizen een transformatie ondergaan, antwoordt ze: ‘We mogen hier gelukkig gewoon blijven wonen.’ De agenda van mevrouw Tersteege is goed gevuld. ‘Ik probeer zoveel mogelijk met de activiteiten die hier zijn mee te doen. Wandelen op maandag, iedere ochtend koffieochtenden, dinsdag schilder ik met het creatieve clubje en ik ga wekelijks naar de kerkdienst.’ Haar dochters komen regelmatig op bezoek. Ze heeft twee kleinzoons maar die wonen niet in de buurt. ‘Eentje woont zelfs in Ierland.’ Ze leest iedere dag de krant. ‘Ik probeer mee te leven met de gang van zaken in de wereld. Ik probeer altijd de goede dingen op te zoeken die er ook nog zijn in het leven.’
Meer weten?
Wil je meer weten over de Vastenactie van dit jaar? Bezoek dan de website van de actie of de aparte website van de 40-dagen challenge.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space][/vc_column][/vc_row]
